Gatunki chomików

Chomik Syryjski - jest największym z hodowanych chomików. Długość jego ciała wynosi 15 - 17 cm. Obecnie można spotkać chomiki syryjskie w rożnych kolorach - od jasno kremowej po ciemną czerń. Rozmnaża się cały rok, ciąża trwa 16-17 dni, samica zwykle wydaje od 6 do 12 młodych. Małe chomiczki rodzą się ślepe, widzą po około 10 dniach, a po miesiącu należy je odstawić od matki. Chomik żyje w niewoli około 2 - 3 lat. Chomik syryjski (łać. mesocricetus auratus) jest najbardziej popularnym gatunkiem chomika. Pierwszy egzemplarz został znaleziony w 1839 r. przez brytyjskiego zoologa - George'a Waterhouse'a w Syrii. Został on wystawiony na pokaz w Muzeum Brytyjskim w Londynie jako Cricetus auratus (chomik złocisty). Prawie 100 lat później prof. Aharoni z Jeruzalem udał się z wyprawą na pustynię syryjską w poszukiwaniu kolejnych zwierząt tego gatunku. Złowiono wtedy samicę z 12 młodymi, jednak tylko 3 zdołały przeżyć transport. Chomiki w ciągu roku, rozmnożyły się do 300 sztuk. Wtedy też nadano im obecną nazwę chomika złocistego średniego. Ponieważ zwierzaki są stosunkowo łatwe do utrzymania, używane są (niestety...) jako zwierzęta doświadczalne. Dopiero od około 1945 roku zaczęto je trzymać jako zwierzęta domowe. Jednak warto zauważyć, ze wszystkie obecne egzemplarze, żyjące w niewoli, wywodzą się od 3 chomików złowionych w 1930r. przez prof. Aharoni!

Chomik Dżungarski - z wyglądu bardzo przypomina chomika chińskiego, bowiem ma na grzbiecie taką samą pręgę. Jednak kształt ciała jest wyraźnie bardziej zaokrąglony; długość ciała nie przekracza 9 cm, chomik ma króciutki ogonek i zwinne, prawie niewidoczne przy poruszaniu się łapki (wygląda jak 'nakręcana myszka'). W naturalnym środowisku życia, chomik przybiera latem ciemniejsze barwy futerka - grzbiet jest szary a brzuszek biały. Zimą futro jest o wiele jaśniejsze. Trzymany w domu, przez cały rok jest maści szarej, jedynie na bokach można zauważyć kilka białych plamek. Chomik dżungarski jest łatwy w hodowli, nawet dla amatorów. Jest bardziej nerwowy od chomika syryjskiego, ale łatwo go oswoić.

Chomik Europejski - to przedstawiciel rodziny chomikowatych. Jest największym z dotąd poznanych chomików, długość jego ciała osiąga nawet 30 cm (samce są zwykle większe od samic). Ciało jest krępej budowy, chomik ma także gruby ogon. Żyje na łąkach i polach uprawnych, w Polsce można go spotkać na Wielkopolsce. Jest umaszczenia brązowo - złocistego, z ciemnym, zwykle czarnym brzuchem. Nos i stopy są białe. Na policzkach i bokach futro ma jaśniejsze, białe lub żółte plamy. Chomik żywi się głównie zbożem. Na zimę gromadzi gromadzi ogromne zapasy, które spożywa w czasie pobudek ze snu zimowego. Chomik europejski to symbol zapobiegliwości, gdyż w niektórych norach odnaleziono około 60 kg. zboża. Obecnie, z powodu uprzemysłowienia rolnictwa, chomik nie jest w stanie zgromadzić wymaganych aby przetrwać zimę, 4 kg ziaren. Chomiki jedzą także ślimaki, dżdżownice, owady, żaby i jaszczurki (głownie latem). Latem nora jest głębokości 60 cm, zimą dochodzi nawet do 2 m. Podziemne tunele są zawiłe, bardzo długie i pełne ślepych zaułków służących jako ubikacje. Chomik buduje sobie również wygodną sypialnie i pobliską spiżarnię. Nigdy nie został udomowiony, co więcej, należy do gatunków zagrożonych i jest umieszczony na liście zwierząt chronionych. Mimo to jest zaciekle zwalczany przez rolników, dla których jest zwykłym szkodnikiem.

Chomik Campbella - jego naturalne środowisko życia to suche stepy i tereny półpustynne. Aby być mniej widocznym dla drapieżników, futerko chomika ma jasną, beżową (piaskową) barwę. Jest podobny do chomika dżungarskiego ze względu na pręgę, którą oba gatunki posiadają na grzbiecie, ale chomik Campbella nie ma bocznych plamek na futerku. W zimie kolor futerka pozostaje taki sam. Chomiki Campbella często występują w odmianie albinotycznej, tzn. białe futro + czerwone oczy (bywają też osobniki z żółtym futrem - argente). Oswoić łatwo jedynie samce tego gatunku, gdyż zachowują się podobnie do chomików dżungarskich. Samice często gryzą opiekuna i są agresywne. Ogólnie, najlepiej pozostać przy obserwowaniu chomików i nie wyjmować ich do zabaw. Ponieważ chomik tego gatunku najlepiej trzymać parami, hodowca może obserwować ich zachowania względem osobników płci przeciwnej.

Chomik Roborowskiego - to najmniejszy przedstawiciel z poznanych gatunków chomików. Ma zaledwie 5 - 6 cm długości i wygląda jak młodziutki chomik syryjski. Futro jest barwy beżowej z rudawym odcieniem latem, a szarym zimą. Brzuch, łapki, pyszczek i worki policzkowe są białe. Sposób poruszania się chomika Roborowskiego jest bardzo podobny do tego, w jaki porusza się dżungarek. Jednak chomik Roborowskiego jest bardziej zwinny, chętniej sie bawi ale bywa też bardzo nerwowy. Jest najmniej towarzyski z wszystkich hodowanych chomików, nielubi być głaskany, raczej woli być obiektem obserwacji. Na wolności żyje na pustynnych terenach Azji Środkowej, gdzie jego jasne futerko jest doskonałym kamuflażem. Nie lubi budować skomplikowanych nor i korytarzy, ogranicza się do wąskiej jamy wygrzebanej w wydmie, za którą buduje sypialnie. Ze względu na kruchą budowę ciała i nerwowy charakter, nie nadaje się do trzymania na rękach, można go czasem spróbować pogłaskać, ale w jego terrarium, tak, aby nie zrobić mu krzywdy


Chomik Chiński - długość ciała dorosłego chomika chińskiego wynosi prawie 11 cm, jest więc o połowę mniejszy od młodego chomika europejskiego. Na ciemnoszarym futrze można dostrzec czarną pręgę biegnącą wzdłuż grzbietu. Gatunek ten mieszka w różnych środowiskach, jednak unika suchych pustyń, wysokich gór oraz wilgotnych podłoży. Chomik chiński posiada dłuższy niż pozostałe chomiki ogon. Łatwo się oswaja i przystosowuje do otoczenia, wyróżnia się także tym, ze jest aktywny również w godzinach dziennych. Jest kruchej budowy i nadaje się bardziej dla doświadczonych hodowców, bowiem amator może go nieświadomie skrzywdzić. Chomik ten potrafi zwinnie się wspinać i nie skacze desperacko z dużych wysokości ale stara się zejść bezpiecznie. Ryzyko że spadnie właścicielowi z dłoni jest znacznie mniejsze niż w przypadku innych chomików karłowatych.